“Ik ben Willem van Kammen, 37 jaar en woon samen met mijn vriendin, zoon en hond in het mooie Groningen. Ik ben binnen defensie opgeleid als sportinstructeur maar heb mijn roeping inmiddels al 15 jaar gevonden in de zorg. Vanaf de eerste dag op de meest uitdagende groepen, met de meest uiteenlopende gedragingen; ik heb vrijwel alles mogen zien en ervaren, vanuit meerdere functies. De laatste 5 jaar in loondienst was ik coördinerend begeleider op een HIC-unit met zeer intensieve hulpvragen. Inmiddels ben ik vier jaar als zelfstandige aan het werk. Niet een keuze die ik zomaar van de een op de andere dag heb gemaakt. Hierover heb ik lang nagedacht en heb ik met veel mensen gesproken. Ik weet dat alle mensen, dus ook die met een bijzondere hulpvraag, gebaat zijn bij veiligheid door een mate van voorspelbaarheid in het leven. En dat je pas vanuit daar competentieopbouw kunt opbouwen. Hoe kun jij dan, als zelfstandige, deze onvoorwaardelijke ondersteuning aanbieden aan de teams en hun bewoners terwijl je extern wordt ingezet? Ik stel mijzelf bij iedere casus dan ook opnieuw dezelfde vragen. Wat gaat mijn rol zijn? Wat zijn onze gezamenlijke waarden in de samenwerking? Wat is het doel van de samenwerking? Hoe kan ik, vanuit een mate van nederigheid, een stuk van mijn kennis overgedragen? En nog wel het belangrijkste, hoe zorg ik er met de organisatie voor dat het ‘hechting bevorderende klimaat’ rondom het team en de bewoner overeind blijft? ‘Hoe laat ik zien dat het waardevol kan zijn dat organisaties vanuit samenwerking op de juiste manier gebruik blijven maken van de kennis van de zelfstandigen in soms complexe situaties?’ Deze vraag hield mij bezig en werd deels beantwoord toen ik werd gevraagd als bestuurslid van Vereniging SoloPartners. Het één hoeft het andere niet te bijten. ‘Als de opdracht helder is geformuleerd en de waarden overeind blijven staan, kan aan zingeving worden voldaan’.”